ΔΕΡΝΕ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΕ... ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ

Δέρνε τον δάσκαλε, μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο. Το κρέας δικό σου , τα κόκαλα δικά μου»

Αναφορά στον Γκρέκο, Ν. Καζαντζάκης

Υπάρχουν κάποιες μνήμες και κάποιες εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό κάθε ανθρώπου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.  
Μικρό ή μεγάλο, ορεινό ή νησιωτικό, αρρένων ή θηλέων, 2/θέσιο ή 6/θέσιο, κοντά ή πολύ μακριά απ' το χωριό, μένει πάντα έντονα χαραγμένο στη σκέψη όλων.

Τα παιδιά προσπαθούσαν να μάθουν γράμματα με μεγάλες δυσκολίες γιατί τα σχολεία δεν ήταν  σύγχρονα, αλλά αντίθετα ήταν ένα δωμάτιο χωρίς φως, χωρίς θέρμανση. 
Τα παιδιά ήταν πολλά,  δεν είχαν ούτε βιβλία , ούτε τετράδια. Είχαν μια πένα και ένα κοντύλι. Ένας δάσκαλος  δίδασκε όλες τις τάξεις και όσα παιδιά ήταν πλούσια 
μέσα στον πόλεμο, μπορεί να είχαν ένα  βιβλίο. Κατάφερε η γιαγιά μου παρ' όλα αυτά να τελειώσει το δημοτικό και το γυμνάσιο, δεν  πήγε στο σχολαρχείο γιατί δεν είχε αρκετά χρήματα.» Υπήρχαν ελάχιστα βιβλία που αγοράζονταν από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία είχαν 1-3 τετράδια  και ένα μολύβι. 
Τα ρούχα των κοριτσιών ήταν φορέματα ή φούστες (μακριά όμως) και των  αγοριών παντελόνια.»

Τα χρόνια που ήμουν μαθητής ήταν πολύ δύσκολα. Τα πρωί έπρεπε να είμαι 
πάντα στην ώρα μου στο σχολείο, το οποίο ήταν στο διπλανό χωριό και έπρεπε να περπατώ μία  ώρα για να πάω και μία ώρα για να γυρίσω. 
Και καλά,... όταν είχε καλή μέρα με ήλιο, όταν  έβρεχε ή είχε χιόνι; Εκεί να σε δω. Να είναι τρύπιο το παπούτσι, όσοι είχαν, και να  μπαίνουν τα χιόνια και οι λάσπες 
και να σου μουσκεύουν τα πόδια. Ο δάσκαλος απαιτούσε όταν  έκανε κρύο, το κάθε παιδί να φέρνει και ένα κούτσουρο για τη σόμπα τουσχολείου.
Η ζωή γενικότερα ήταν πιο σκληρή απ' ότι σήμερα, έτσι ήταν και οι δάσκαλοι. Είχαν μια  βέργα ή έναν χάρακα και αν τολμούσαμε να μιλήσουμε ή να μην ξέρουμε κάτι μας τις έβρεχε  για τα καλά. Εγώ όμως ήμουν καλός μαθητής και δεν είχα φάει πολύ ξύλο. Αλλά δεν με  ένοιαζε, δεν λες πάλι καλά που εκείνη την εποχή στην Παραμυθιά είχαμε σχολειό!

Τα παλιά χρόνια στο σχολειό ήταν πολύ όμορφα και ξένοιαστα. Το πρωί ξυπνούσαμε στις 7:30,  όπως πάνω κάτω και σήμερα, παίρναμε τη σάκα μας που δεν ήταν χρωματιστή,  αλλά ήταν καφέ  και δερμάτινη με δύο αγκράφες. Κάναμε προσευχή και μπαίναμε στην τάξη. Καθόμασταν 3-3 στα  θρανία τα οποία ήταν πράσινα και ξύλινα, επειδή είμαστε 40 περίπου παιδιά. Το γραφείο του  δασκάλου ήταν τοποθετημένο επάνω σ’ ένα ξύλινο βάθρο και δίπλα υπήρχε ένα πράσινος ξύλινος  πίνακας. 

Στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τότε το σχολείο λειτουργούσε 6  ημέρες, δηλαδή και το Σάββατο. Τα πρώτα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα κα το σχολείο δεν είχε  καμία σχέση με το σημερινό. Βασική διαφορά ήταν ότι υπήρχαν τα σημεία στίξης ( οξεία,  δασεία, περισπωμένη) ενώ αργότερα καθιερώθηκε το μονοτονικό σύστημα. Βασικά μαθήματα ήταν  η αριθμητική και η γραμματική. 
Το σχολείο ήταν εξατάξιο και υπήρχε ένας δάσκαλος για όλα  τα μαθήματα. 
Ο δάσκαλος ήταν αυστηρός, πολλές φορές κρατούσε και μία βέργα στο χέρι για εκφοβισμό προς τα παιδιά, σπάνια όμως χτυπούσε.»

Τα σχολεία γύρω στον 20ό αιώνα περίπου δεν ήταν ίδια με τα σημερινά
Τα Γυμνάσιο για παράδειγμα λεγόταν εξατάξιο. Δηλαδή υπήρχαν οι τάξεις Τρίτη, Τετάρτη και  Πέμπτη. Στη συνέχεια αντίστοιχα με τις τάξεις του Λυκείου ήταν η Έκτη, η Εβδόμη και η  Ογδόη. 
Τα κορίτσια δεν πήγαιναν στο ίδιο σχολείο με τα αγόρια. Το σχολείο των κοριτσιών λεγόταν  θηλέων και των αγοριών αρρένων. Τα κορίτσια επίσης φόραγαν ποδιές μπλε χρώματος . Τα σχολεία εκείνη την εποχή λειτουργούσαν 6 ημέρες την εβδομάδα , δηλαδή ήταν εξαήμερα.  Κάθε δάσκαλος είχε στην κατοχή του μια βέργα περίπου 20 εκατ. Φτιαγμένη από οξιά.  Τα  θρανία ήταν πράσινα και ξύλινα όπως και ο πίνακας που έγραφαν.

ΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟ ΘΡΑΝΙΟ

Το θρανίο είναι ο δικός μου χώρος τις ώρες του σχολείου. Σε αυτό το ακουμπάω και γράφω, διδάσκομαι νέα πράγματα  και περνώ πολλές ώρες της ημέρας. 

Στο θρανίο μου ακούω το γέλιο απ’ τα πειράγματα των συμμαθητών μου, νιώθω την αγωνία και το φόβο για ένα τεστ, αισθάνομαι την κούραση  από το εξαντλητικό διάλλειμα  και την ανυπομονησία  για το πότε θα έρθει το διάλλειμα ή ανυπομονώ  για το πότε θα τελειώσει το σχολείο  για να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ . 

Έτσι αυτόν το χώρο το έχω σαν δικό μου σπίτι. Γι’ αυτό  δεν έχω άδικο άμα φωνάζω σε παιδιά ή συμμαθητές που κάθονται πάνω του ή το μουτζουρώνουν (πράγμα πολύ συχνό), γιατί είναι σαν να μου καταστρέφουνε το σπίτι μου.

Το θρανίο που μοιραζόμουν με τον συμμαθητή μου το Γιώργο. Ήταν ένα ωραίο, άσπρο θρανίο, αλλά το άσπρο χρώμα είναι προβληματικό,  

γιατί με το παραμικρό λερώνεται και το αποτέλεσμα: η Κική ( η καθαρίστρια του σχολείου) μας έβαζε τις φωνές. Αυτό το θρανίο το αγάπησα κι ας φαίνεται περίεργο το πώς γίνεται να αγαπάς ένα ψυχρό πράγμα. Το ένιωθα σαν δεύτερο προσωπικό μου χώρο μετά το δωμάτιό μου, επειδή όπως και στο δωμάτιο μου, περνούσα πολλές ώρες της ζωής μου ( ή έτσι μου φαινόταν ).   

Αποφασίσαμε, εγώ και ο Γιώργος, να το χωρίσουμε στη μέση με μια γραμμή και ο καθένας να έχει τη μεριά του. Έγραφα  και ζωγράφιζα  πάνω του, παρά τις φωνές της κ. Κικής.  Το είχα φτιάξει όπως το ήθελα, και όταν πια είχα τελειώσει τη διακόσμησή του η κυρία μου με άλλαξε θρανίο!

Στο καινούργιο θρανίο καθόμουν με την Μαρία.  Πέρασα και εκεί πολύ ωραία. Δεν έγραψα όμως τίποτα πάνω του. Ίσως γιατί η έμπνευσή μου χάθηκε με την αλλαγή της θέσης.  

... ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ). Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν. Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης». Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν». Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τους κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια». Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (π.χ. θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. «Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (π.χ. ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

Πηγή: ΑΜΠΕ

ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Όλο το όργανο λέγεται Φυγοκεντρική Μηχανή και χρησιμοποιείται για να θέσει σε κυκλική κίνηση δάφορα συστήματα, όπως ο Ρυθμιστής του Watt με τα δύο συμμετρικά σφαιρίδια τα οποία κατά την κυκλική κίνηση απομακρύνονται μεταξύ τους. Στην ίδια μηχανή γίνεται και το πείραμα της σύνθεσης του πολύχρωμου φάσματος του ηλιακού φωτός (δίσκος του Newton) σε λευκό. Και άλλα πολλά!...

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΜΑ 

ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

( MANOΣ.Ν. ΠΕΤΡΑΚΗΣ )

φωτ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ