Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής τα απογεύματα της Κυριακής είχαν μια κάποια αγωνία:
Αφήναμε πίσω την ξεγνοιασιά της αργίας κι επιστρέφαμε στις έγνοιες του σχολείου. Την Κυριακή το απόγευμα έπρεπε να διαβάσουμε για την επόμενη, να κάνουμε τις ασκήσεις, να προετοιμαστούμε για την ζοφερή πραγματικότητα της τάξης. Πότε-πότε είχαμε και την γκρίνια των μεγάλων ότι τρέχουμε την τελευταία στιγμή, ενώ άλλα παιδιά διαβάζουν τα Σαββατοκύριακα όλα τα μαθήματα της εβδομάδας.
Τώρα δεν έχω πια την Κυριακάτικη αγωνία
.
Τα απογεύματα της Κυριακής κυλάνε συνήθως πολύ χαλαρά με καφέδες, φίλους και ψιλοκουβέντα. Το Σάββατο, που η αγορά είναι ανοιχτή, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που πρέπει να κάνω: Ψώνια, λάντζα, νοικοκυριό, οργάνωση του σπιτιού. Απ’ όλα αυτά τελειώνω αργά τ’ απόγευμα -ίσα-ίσα για να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ για την βραδινή έξοδο. Έτσι οι Κυριακές μου, κρατάω τις Κυριακές μου, όσο πιο ήρεμες κι απράγμονες μπορώ, με προγραμματισμένους μεσημεριανούς ύπνους και αρμένικες βίζιτες. Την Δευτέρα, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που επιστρέφουν το πρωί της επομένης, δε τα πολυσκέφτομαι πια.
Μην φανταστείτε ότι μεγαλώνοντας απέκτησα κάποιου είδους καλβινιστικής εργασιακής συνείδησης.
Η κυριακάτικη αγωνία των σχολικών μου χρόνων αντικαταστάθηκε από την Δευτεριάτικη απροθυμία:
Βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι, να ετοιμάσω καφέ, να καθίσω στο γραφείο, να ανοίξω το βιβλίο και να σημειώσω. Δύσθυμος, δύσκολα εστιάζω. Η Δευτέρα κυλάει αργά, αλλά όχι χαλαρά, αφού βλέπω τις δουλειές να συσσωρεύονται για την επόμενη. Μεγάλη μέρα, που όσους καφέδες κι αν καταναλώσω, ποτέ δεν φαίνονται αρκετοί, μα εγώ κρέμομαι πάνω τους όπως ο άπους στις πατερίτσες του για να φτάσω στο βράδυ.
(Αναρωτιέμαι κατά πόσο το φαινόμενο της Δευτέρας έχει να κάνει με τον ιδιόμορφο μανιχαϊσμό της ζωής μου: Την διάσταση λογικής κι αισθήματος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου